Bir aydır bir tambur merakı sardı beni, yaylı değil mızrapla çalınanından tamburum olsa hafifleyeceğim sanki... Aslında Taksim Meydan'daki amca aylaaar aylar önce sebep oldu bu hisse biliyorum, eve giden otobüse binmek için yolunu tuttuğum durağın yol üstünde o koyu sesini tıngırdatışıyla tamburun; evet, o çeldi aklımı biliyorum... Ağırlaşan ruhumun sesi iyice koyulaştıkça tambur sesiyle daha çok özdeşleştirdim iç sesimi sanırım....
Şimdi açın linkini verdiğim taksimi, o bitince tambur sesinden gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar 'ı çaldırın içinizdeki plağa, sözlerini ister söyleyin ister söylemeyin...
Bir şekilde konuştuğumuz, süreci genelde başlatmamış trans arkadaşların sanırım hepsine "sevgiline güvenme, ailene güvenme, o insanlar yarın bir gün sana sırtını döner sen dönemezsin, bu sadece senin meselen, bunu böyle görmeye çalış, göğüslerken yapayalnız kalabilirsin" demişimdir... Bu öğüdü önce kendim tuttuğum için mutluyum şimdi, çünkü haklı çıktım... Babam en son ameliyat oluyorsan beni unut demişti ve onun atıp tutmalarını çok da ciddiye almıyorduk, biliyorsunuz bunu zaten, ama yeni haberler de var. Bugün bir cerrahla görüştüm, anneme de gelip anlattım, elimde bir miktar para olduğunu ama elimdekinden fazlasının gerektiğini de ekledim. Annem parayı bile mesele etmeden, "nerde olacaksın, kim refakat edecek, kim bakacak sana" dedi... Evlatlıktan reddetmediğini ama ruhen böyle bir şey yapamayı kaldıramayacağını anlattı kısaca, uzun uzun aktarmaya gerek yok. Ben zaten, herhalde refakat eder ama ruh hali nasıl olur onu bilemiyorum, bunu bilememek de canımı sıkıyor, diyordum sağda solda... Böylelikle konu tatsız da olsa berraklık kazanmış oldu. Sonra baktım, kaybettiklerime baktım, biraz yalnız hissettim, biliyorum birçok dostum bunu okuduktan sonra fırça çekecek bana; ama olur ya bazen, ne kadar yorulduğunu birden, bir an içinde fark edersin... Onun gibi, birden kaybettiğim şeylerin boşluğunu duyumsadım. Nedir derseniz kaybettiğin... Acı bir gülüş belirir yüzümde; babamdan yana çok çok birkaç gülüş, annemin refakatini kaybettim. Bir hale olur tüm çocukların etrafında, ben artık o çocuklardan değilim.
biraz zamana bıraksan, biraz süre tanısan onlara?
YanıtlaSilAileme zaman konusunda epeyce bonkör davranıyorum aslında ben, birçok yazıda var bundan izler ve karşılığını da hep alıyorum, zamanla sürekli daha iyiye gidiyoruz. Bu yazıda yazdığımsa zamanla çözülecek bir şey değil. Bir kez ameliyat olacağım ben, hafızada derin bir oyuk olacak annemin refakat etmemesi... Üzerine titremekle ifade edilen o hale bir kez silinir bir çocuğun üzerinden. Annem hep hayatını beni yaşatmaya, yetiştirmeye adadığını dile getirir; doğrudur da, küçümsenmeyecek kadar mükemmel ciddi bir emeği var bu konuda... Ama şimdi farklı, geçen bayramda hastaneye yattım, o kadar yarım ağızla "kalmama gerek var mı" dedi ki "ihtiyacım yok" dedim, kendini adamış o anne önceden bunu sormaz beni oturtur her şeyi avucuna alırdı. Bana kırgın ve bu geri çekilmeyle ifade ediyor bunu, bunu da anlıyorum; ama onun da bana böyle bir şey için kırılmaması gerektiğini anlaması gerek...
YanıtlaSil