Bir buçuk günlüğüne arkadaşın ailesinin Çınarcık'ın bir ilçesindeki yazlığına gittik... Dört kişi... İlk gün yoldan yorulmuşuz güneşli saatler uyku yemek derken bitiverdi, ertesi gün gündüzden başka bir vakit kalmamış geriye; "hadi" dedim, "ekmek arası yapalım, sahilde yürüyüş yapar yeriz." Öğlen saatiydi çıktık, plaj bomboş, serdik yere bir şeyler, açtık çıkınları... Ben çoğu ergen gibi hamburu humburu yemiş bitirmiş olduğum için etrafa bakındım: "su ne kadar soğuk acaba?" Sıvadım pantalonu, "I-ıh! Bu böyle kesin ıslanır yedek pantalon da yok" diye geçirdim aklımdan. Ne oldu, dediler... Ya soğuk diye getirmedim şort; ama pişman oldum şu an diye hayıflanıyorum, dedim. Ev sahibesi, evde de vardı istesen, dedi, ona tühlenirken "e çıkaaar, ne var ki altında, boxer yok mu" dedi. "Boxer var,evet, yani... Olabilir" dedim. Diğer iki kişi de beni boxerla görmelerinden çekineceğim insanlar değil... Çıkardım gitti pantalonu : ) Nedir yani, hiç mi kısa şort giymedik?! : ) Ayaklarımı falan soktum azcık, bu sırada üstümde gömlek var; çünkü hafiften estiriyor, fakat öğlen sıcağı gelince, gömleği de çıkardım. "Fanle don" denen, plaj amelesi tipinin bütün gereklerini yerine getirmiş oldum : D serdiğimiz şeylerin üzerinde uzanmış yatıyorum, "dikiş izleri beyazlarmış güneşe bir yıldan önce çıkarsam, tamam, ama sırt üstü yatsam, dedim, "sırtım güneşlense bari, D vitamini alsam biraz... " İkisi 4 yıllık falan arkadaşım, biri zaten beni ameliyattan sonra görmüş, ne olacak sırtımı görseler... Ben sırt üstü yatıcam, dedim, herkes doğal karşıladı, sonra göğüslerim görünmeyecek şekilde fanilayı da çıkardım; bu sırada arkadaşlarım gülümseyerek bana bakıyorlar, "illa göster pipini amcanlara yapcaz yani?" dedim, "e heralde görmek istiyoruz" dediler : ) bi utan, bi sıkıl ben... : ) Spor yapmaya başlamış değilim hala... Hayalimdeki gibi değil... Türlü düşünce kafada... Sonra aman ya,dedim yine de utanarak, ben havalara baktım onlar bana baktılar... "Başarılı" dediler; ama yakın arkadaşlarım tabii, ne kadar objektif olabildiler bilemiyorum... Çok merak ettim; ama ne kadar sorsam da hep iyi şeyler söylerler diye düşünüp sormadım; beni hep desteklediler, hala destekleyip heyecanımı paylaşıyorlar...
Sahilde sırt üstü uzandım biraz, o gün omuzlarım dikleşti biraz daha... Şimdi vücudumu sergilemek konusunda daha rahatım... Bunun böyle yavaş yavaş artacağını bilmek de bana huzur veriyor... İyi ki oldum o ameliyatı, iyi ki etrafımda beni böyle destekleyen insanlar var, iyi ki....
(Hayatı ve insanları daha çok sever oldum, meğer hayat ve insanlarla arama kendimle olan meselem giriyormuş bunca yıl...)
