Aileye açılma veya evdeki hesap çarşıya uymaz

Kendime -sonunda- açıldıktan birkaç ay sonra kimliğimi değiştirme sürecime başlamak üzere bir üniversite hastanesine başvurmaya karar verdim. İstanbul'daki üniversite hastaneleriyle yaşadığım olumsuz deneyimler ve transseksüeliteyle ilgili İstanbul'daki en iyi bölüm kabul edilen Çapa Psikiyatri'yle ilgili edindiğim bilgiler, İstanbul'da sağlık sisteminin berbat olduğu yönündeki görüşümü perçinleyince süreci Ankara'da başlatmaya karar verdim. Ailem orda yaşadığı için, şimdiye kadarki sağlık sorunlarımda Ankara'da takip edildiğim için bunun kolay da olduğunu düşündüm...



Kendimi (çatı kavram olarak) "trans" tanımladıktan sonra bunu aileme açsam nasıl kıyametler kopar acaba, diye düşünmüş, alacağım tepkiden de -açıkca itiraf edeyim- çok fena tırsmıştım (sonuçta bu değirmenin suyu ordan geliyo!)... Bu bölümleri detaylı anlatmayacağım. Cinsiyet Geçişi Süreci'ni başlatmaya karar verdiğimde bunu aileme açmak konusundaki çekincelerim tamamen kayboldu; çünkü çok sıkı fıkı bir ilişkimiz olmasa da ben onların bir çocuğuydum bunu bilmeyi hak ediyorlardı ve bu yola çıkarken yalnız olup olmayacağımı bilmeye ihtiyaç duyuyordum; çünkü en basitinden çok önemli nekahat dönemleri söz konusuydu ve hastalığımda düşünülünce... Bütün hastalık/ nekahat dönemlerimde iyileşmemi beş kat hızlandıracak yemekleri yapan, ilaçlarımı hatırlatan, gecesini gündüzüne katmış olan annem yine bana yardımcı olacak mı, bilmek istedim.


Sürece Ankara'da başlamaya karar vermemin bunu açıklamak kararımda ne kadar etkili olduğunu daha sonra tarttığımda bunun çok büyük bir etken olmadığını fark ettim, İstanbul'da da yapacak olsam söylerdim. Önce babam kendimi kadınlıkla özdeşleştiremediğimi söyledim. Bu aslında alıktıracak cinsinden bir cümleydi; ama babam bunu muhtemelen sadece olduğum gibi olmaya devam edeceğim, evlenmek ve çocuk doğurmak istemeyeceğim şeklinde falan anladı... Dahasını aklına getirecek biri değildir, getirip kendini yormak istemez daha çok. Bu olaydan belki 3-4hafta sonra, Ankara'ya gidip anlatmaya ve süreci başlamaya karar verdiğim tarihten bir hafta kadar önce, annemle telefonda konuşuyorduk. Konu Lambda'ydı, eşcinsellikti sanırım... Annem yine "o insanlar..." dedi, ben yine öyle dememelisin, diye düzelttim ve annem ilk kez "neden, sen de mi?" dedi, daha önce cesaret edememişti ve ben bir gün cesaret ederse yalanlamam demiştim. Evet anne,dedim. "Üstelik ben bedenimde rahat hissetmiyorum"


Bir saat kadar daha konuştuk, aslında niyetim haftaya gelince sizinle konuşmaktı, psikiatri bölümüne başvurucam en iyi ihtimalle parayı kesersin diye düşünmüştüm vs aklımda ne varsa döktüm. Annem korktuklarımın hiçbirini söylemedi, sen benim bi çocuğumsun, senden vazgeçemem seni çok seviyorum, üzülme, beraber çözücez (bundan ikimizin de aynı şeyi anladığını sanmıyordum; ama üzerinde durmadım)... Neler neler! Şoktaydım, bu kadar iyi bir sonuç, üstelik ben neler beklerken... Yine de birkaç gün kutlama yapmadım ve Ankara'ya gitmeyi bekledim... Onlar da sabırsızlıkla bunu bekliyor gibilerdi... Hatta etliye sütlüye karışmayan babam bir gün aradı ve hiç sahip olmadığı, üstünde de eğreti duran bi otoriteyle, yılbaşında bizimle olmanı istiyorum erken gel, falan dedi... Demek ki kutlama yapmamakta haklıydım, olsun gene beklediğimden iyiydi...


Eve gittiğimde ilk birkaç gün hiç konusu açılmadı; erken gel diyen babam, sevgilim olup olmadığına kadar soran annem konuyu açmıyorlar bile... Sonra bir gün konu açıldı, eteklerde fobiler güzeelce döküldü, klasik cümleler (özenti vs) eşliğinde ben anlatmaya çalıştım, onlar bocaladı...


Birkaç gün içinde, kızım dememeleri yönündeki isteğime annem özen göstermeye başladı... Yine komik geri dönüşler yaşıyorduk tabii, ama her şey iyiydi.

Sonrası Hacettepe, onu da yazacağım.