Anneme

Yine Warm Up'ta kendi de anne olan bir arkadaşımla uzunca bir sohbetin bir kısmı aileye, özellikle de anneye dokundu ve bu beni bu konu üzerine tekrar düşünmeye sevk etti. Sonra bugün Facebook'ta karşılaştığım bir cümlecik içimde sessizce süren düşüncelerin seslenmesine vesile oldu ve anneme bunları yazdım:

Ben ilkokuldayken bana aslında hiç öyle bir şeye harcayacak paramız olmadığı bir anda üç tane kart almıştık, hatırlıyor musun? Kütüphanemde asılı kalmıştı yıllarca... Bir tanesini çok seviyordun, Bükre'ye de söylemiştin hatta, çok net hatırlıyorum, o zaman daha ilkokuldaydı. Çok sevdiğin o kartta "Zor günlerimde katkısı olmayanların, iyi günlerimde hissesi yoktur" yazıyordu.


Birçok zor gün yaşadım- yaşadık elbette, paylaştık çoğunu... Ama ilk kez kendim olmak için seçtiğim gerçek bir zorluk varken bu tablonun neresinde durduğunuzu düşünüyor musunuz? Bu zor günlerimde katkınızı sorguladınız mı hiç?

Elbette insan ailesini seçemez, atıp satamaz; bu tarafıyla bu sözün ikinci bölümü çok da gerçekçi değil bizim için; ama artık sevinçlerimi de sizinle paylaşamadığım düşünülürse yine de doğru...

Lütfen artık değiştiremeyeceğin bir şey için dramatik tablolar yaratmayı, yas tutmayı bırak. Ben senin evladınım ve ölmedim. İlişkimizin, diyalogumuzun geleceği için artık bir şeyler yapmamız gerek.

Bu gelişimde de anneme beni üzen şeyleri söyledim... Uyguladıkları sessiz şiddetin beni üzdüğünü kavga etmeksizin anlattım, dikkatini çektim bir nevi yani...  Sonra birlikte vakit geçirmek için fazladan bir gün kalacağımı söyledim. O gün babamın doğumgünü olduğu için pasta aldım. Ve ne oldu biliyor musunuz, annem yarın ben okuldayken yola çıkacaksın göremem muhtemelen, dedi, öptü ve iyi yolculuklar diledi... Ailenizi kazanmak için çaba gösterin, yorabilirler; ama tramvalarını atlattıklarında çabalarınız sonuç verecek, her şey yavaş yavaş yoluna girecektir.