Köşe Kapmaca

İki hafta önce ailemin evine geldim. Artık 1 yıl oldu hormona başlayalı; sesim değişti, sakalım var, e şort giyiyorum… neredeyse 30 yıldır aynı yerde oturuyor annemler... Sitedeki tüm komşular tanıyo çocukluğumdan beri dolayısıyla... Garip- anlamaz bakışlar dolaşıyor üstümde haliyle ara ara...
Annemler utanıyorlar; değil savunmak veya söylemek o bakışlara bile tahammülleri yok. En azından annem için böyle olduğunu bildiğim için komşularla köşe kapmaca oynuyorum... Yaz, herkesler balkonda, balkonlara başımı kaldırmadan gelip geçiyorum; sitede gezinmiyorum, hızlıca girip çıkıyorum. Geçen tam evin kapısını açtım, baktım üst çaprazdaki hacı dede geliyor, sanki bir şey unutmuş gibi jet hızıyla geri girdim eve. 

Yıpratıcı ama bunu ailem için gocunmadan yapıyorum; çünkü ailemin tek “yatırım”ıyım ve 2yıldır tüm hayalleri darmaduman. Benim bir siyasi partide kadın kolları başkanı falan olacağımı düşünen babam “ben kadın değilim” dediğimden beri biyolojik bi problemi olmayan birinin nasıl olup da kendimi erkek olarak hissedebileceğimi algılamaya çalışıyor; çocuk gelişimi öğretmeni olan annem hem anneliğini hem mesleki yeterliliğini sınayan hem de onun inançlarında yeri olmayan bir şeyi tüm enerjisini verip yaşattığı çocuğunu anlamak adına algılamaya çalışıyor. 51 yaşındalar, ikisi de en çok 45 gösteriyordu ben açılana kadar, babam 2, annem 5 yaş birden aldı... O tatile çıkmadan önce konuştuğumuzda nasıl ağladığı aklımdan gitmiyor... Bir silah olarak değil, içi acıya acıya ağladığını hissettim ve gerçekten çok üzüldüm onun için... Keşke kendini böyle yıpratmasa demekle yetinemem bunu bilirken, biraz olsun daha az zorlanmasını sağlamaya çalışıyorum. Tıpkı onlardan benim hayatta zorlandığım şeylerde daha az zorlanmamı sağlamalarını istediğim gibi... Her ne kadar oğlum ya da Berk veya İnan diye seslenmiyorlarsa da istemediklerimi de kullanmıyorlar... Bu da bir özveri. Ben de onlar için özveride bulunuyorum işte...

Söz gelimi, ifade ettiğim benliğimden vazgeçmemi isteseler bunu yapamam. Kullanma hormon deseler, bu bir özveri olmaz... Kendimden geri adım atmadan, onlar için yapabileceklerimi yapmak da bana yük olmaz.