"Ana yüreği" denen şey...

Blogda annemin adı sık sık geçiyor; çünkü benimle ilgili tüm sorumluluğu hep annem aldı. Daha önceki yazımlarımda (http://upgradingsouls.blogspot.com/2010/09/gokyuzunde-yalnz-gezen-yldzlar.html veya http://upgradingsouls.blogspot.com/2010/09/bir-kahvenin-40-yl-hatr-var.html ) ameliyattan sonraki refakatle ilgili annemin kararlarını aktarmıştım; ama ne mutlu bana ki iş ciddiye binince fikri değişti. İyi bir bakım alacak olmak değil, bana verdiği değerin onun için daha önde olduğunu görmek öyle büyük bir mutluluk ve rahatlama ki... 7 Şubat'ta ameliyata giriyorum ve sonrasında annem belki kendi üzüntüsünü görmezden gelerek benimle ilgilenecek... Bunun için ona bir kez daha müteşekkir olacağım... Ama yazıyı bitirmeden eklemeliyim, kalacağı belli olduktan sonra küçük bir sessizlik oldu sonra "diğer ameliyatı da olmayı düşünüyor musun?" dedi. "Birden fazla var ve evet düşünüyorum, zaten kimlik için en az bir kez daha ameliyat olmam gerekecek" dedim. Ve işte komik kısım "başka ameliyat yok" dedi, ben de " pazarlığa açık değil" dedim... Son ana kadar savaş devam edecek anlayacağınız :)